Met zijn funky soul/blues wordt Chicago trompettist en zanger Boney Fields door kenners omschreven als “misschien wel de ontbrekende schakel" tussen James Cotton, Lucky Peterson en Trombone Shorty. Fields combineert in zijn muziek melancholische blues vakkundig met energieke funkritmes die het publiek aan het dansen krijgt. Fields’ carrière startte in 1999. Fields is vaak onderweg en was al te zien tijdens Jazz à Vienne, Jazz in Marciac en op het Tabarka Jazz Festival en andere.

Tijdens de pandemie had Fields genoeg tijd om na te denken over zijn “volgende” persoonlijke stappen als artiest,  zich afvragend: “Wat is een artiest waard als hij niet op het podium staat?”. Hij gebruikte de tijd voor het componeren van nummers, waarin hij opnieuw de vibraties van adembenemende optredens kon voelen. Dit alles resulteerde onlangs in een nieuw album, al zijn zevende op zijn naam, uitgebracht op Dixiefrog, ‘Just Give Me Some Mo’. Het album doet de schittering herleven van de grote bands van weleer, met koperblazers die majestueus de gitaarsolo's en de vocale bekwaamheid van de blues artiesten ondersteunden.

Met “Just Give Me Some Mo'” en “Back in the Day” openen Boney Fields (zang, trompet) & Co (Icheme Zouggart aka "Zou": bas, Pity Cabrera: keys, Joseph Champagnon: gitaar, Bruno Pimienta & Yoann Julliard: drums) sterk en met een aanstekelige schwung het album. In “Back in the Day” denkt hij aan de moed die zijn moeder opbracht, die dapper obstakels trotseerde in een ongelijk Amerika. Het is helemaal géén droevig nummer, het maakt je sterker en voedt het vertrouwen in de toekomst. Het is zeker de meest ontroerende van de zes composities geschreven door Fields. Het rustigere “What Is Wrong with You” is wat meer funky, maar met de instrumentale shuffle “Still Together” stijgt de temperatuur opnieuw. “Something's Holding Me”, “Control of You” en “I Know Yes I Know” zijn sterk autobiografische songs, die het intieme verhaal van een grote familie vertellen en van het lot van een strijdlustige muzikant, die tegenslagen weerstaat. Door de levendige tijdloosheid van de blues gebeurt dit nauwkeurig en met inzicht. Ze geven een ziel aan dit album dat, zo vermoeden we, een mijlpaal zal zijn. Boney Fields heeft lang genoeg gewacht. “Cross My Heart” is een eerbetoon aan mondharmonicaspeler en zanger James Cotton, één van Fields’ helden en reisgenoten. Het is zowat het meest representatieve nummer van dit album. Door “The Thrill Is Gone” nieuw leven in te blazen -in de geest van de oorspronkelijke auteur (Roy Hawkins)- zet Fields de traditie verder zonder het “nu” geweld aan te doen. Als verrassing is er (digitaal) nog een “blinde” track, “Lisa”.

“On 'Just Give Me Some Mo’' Boney Fields tries to give a much more personal expression to memories, without drowning in dark nostalgia…” (ESC, Rootstime.be)

Eric Schuurmans

‘JUST GIVE ME SOME MO’’: tracklist: 01. Just Give Me Some Mo' - 02. Back In The Day - 03. Crazy 'bout You - 04. The Change Has Yet To Come - 05. What Is Wrong With You - 06. Still Together - 07. Something's Holding Me - 08. Cross My Heart - 09. Control Of You - 10. The Thrill Is Gone - 11. I Know Yes I Know - 12. Lisa (Digital Only Bonus Track) | Music/Lyrics: Boney Fields, w/Icheme Zouggart (1,2,4,9,11) & Ron Smith (2), or as [noted: 3-5,8,10] | Producer: Sébastian Danchin | Credits: Boney Fields: lead vocs, trumpet, bvs / Icheme Zouggart aka "Zou": bass / Pity Cabrera: keyboards / Joseph Champagnon: guitar, bvs / Bruno Pimienta: drums (2-4,6,7,9-11) / Yoann Julliard: drums (1,5,8) / Pierre Chabrele: trombone, percussions / Nadège Dumas: tenor sax, bvs & Special Guests: Maceo Le Fournis: sax solos (2,11) / Michael Robinson: bvs

Discography BONEY FIELDS: Just Give Me Some Mo’ [2023] | Bump City [2018] | Live at Jazz à Vienne, w/The Bone’s Project [2010] |